Wachten in de Kalverstraat. #nieuwkomers #jeugdGGZ
In de oude Bijlmerbajes, het huidige azc, rijdt een jongetje op een oud fietsje door de Kalverstraat. De Kalverstraat is de naam van de lange gang waarop alle deuren naar de woontorens uitkomen. Het is het kloppend hart van het azc. Alle bewoners komen hier dagelijks doorheen gelopen en velen schuiven even aan op de houten banken om een praatje te maken.
De blote voeten van het jongetje gaan tekeer op de trappers. Zijn ingehouden energie en woede leeft hij uit op de aftandse tweewieler. Hij is deze gang al ontelbare keren op en neer gefietst. Zijn leeftijdgenootjes zitten nu op school. Ondanks zijn 7 jaar en leergierigheid kan hij niet langer dan 2 uur per dag naar school. Hij is vaak een gevaar voor zijn medeleerlingen want hij vecht. Als het tot een gevecht komt, weet hij van geen ophouden; de andere leerlingen zijn bang van hem. Verder slaapt hij nauwelijks doordat de angst voor nachtmerries hem wakker houdt. Natuurlijk is de diagnose PTSS waarschijnlijk. Het woord ‘thuissituatie’ is in het azc niet op zijn plek, maar er zijn ook zorgen over het gezin. Het jongetje heeft dringend hulp nodig. Dat heeft hij al maanden…..
Sinds de Transitie Jeugdzorg zijn er gemeentelijke wijkteams om kinderen en gezinnen te ondersteunen. Het doel daarvan was de wachtlijsten van de ggz en jeugdzorg te ontlasten en de kosten van de jeugdzorg te verminderen. Het tegendeel was het resultaat. De wachtlijst voor de gemeentelijke kinderpsychiatrische instelling, waar deze asielzoekerskinderen naar verwezen moeten worden, is 7 tot 8 maanden lang. En dat is al meer dan 2 jaar de realiteit. We hebben een fantastisch team in het azc, met Arabisch sprekende collega’s en een gepassioneerde psychologe. Als jeugdarts maak ik ook onderdeel uit van dit team. We doen wat we kunnen. Maar deze jongen krijgen we niet in zorg. Het is verschrikkelijk ontmoedigend om zo tegen de muren van beleid op te lopen.
Als we in de toekomst kijken, denk ik niet dat dit jongetje altijd op zijn fietsje zal blijven rijden. Elk speelgoed waarmee hij zijn woede kan uitten, zal hij aangrijpen. En ieder conflict ook. Zoals hij zijn er op dit moment in Nederland ontoelaatbaar veel kinderen, die geen zorg krijgen.
Ik vraag me af hoe veilig hun maatschappij en die van mijn kinderen zal zijn als deze generatie volwassen is? Als we hen en de maatschappij willen beschermen moet er nu iets gebeuren.
