Driehoektraining

Dat passend onderwijs niet alleen een uitdaging wordt voor leraren, maar ook gepaard zal gaan met de nodige inspanning, hoofdbrekens en door gebrek aan goede wetgeving soms hoofdpijn, moge duidelijk zijn. Het is daarom uitstekend dat vakbonden zeer kritisch zijn.
Eerder werden politici “op het matje geroepen” omdat men goochelde met getallen of gewoon onwaarheden verkondigde. Prima, want in het onderwijs stellen we juistheid en accuratesse op prijs. Dat nu juist de LIA, leraren in actie, de mist in gaan met onwaarheden, verdriet me zeer!
De LIA heeft de Dijsselbloemprijs uitgevonden. Die prijs wordt uitgereikt aan laten we maar zeggen, die politicus die er echt een zootje van maakt met betrekking tot onderwijs.
Velen zullen het met de LIA eens zijn dat Mevr. Van Bijsterveldt dit jaar wordt genomineerd.

Maar eh…. Ruard Ganzevoort?
Dat is toch die senator die zich pro-leraar heeft ingespannen in het 1040- uren debat?
In de Eerste Kamer heeft de heer Ganzevoort een motie ingediend om in het Primair Onderwijs (ja LIA, dus helemaal niet voor Voortgezet Onderwijs…. foutje!) te pleiten voor een extra opvangmogelijkheid binnen samenwerkingsverbanden. Dit, om te voorkomen dat leerlingen in het basisonderwijs geschorst zouden worden en thuis komen te zitten. Hulde dus!
LIA gaat echter tekeer tegen die motie omdat “de heer Ganzevoort het moelijk maakt om leerlingen met gedragsproblemen -die de leersituatie in de klas voor medeleerlingen en de leraar onmogelijk maken- te schorsen.

LIA maakt hier dus fout na fout. Als je de moeite neemt om de motie te lezen, zie je dat met deze motie voorkomen wordt dat leerlingen thuis komen te zitten. Met zo’n tussenvoorziening, die bepleit wordt door de indiener van de motie, wordt een extra mogelijkheid geschapen om deze kinderen “die zo verschrikkelijk lastig zijn” in het basisonderwijs toch een plek te geven. Er staat helemaal niet dat ook de allermoeilijkste kinderen in de klas moeten blijven. Door zo’n voorziening wordt er juist een mogelijkheid extra geschapen om deze kinderen toch passend onderwijs te geven, buiten de reguliere setting.

Nu kan iedereen een fout maken, maar als er één senator is die de moeite genomen heeft om zich te verdiepen in de mogelijkheden en moeilijkheden van passend onderwijs, is het Ruard Ganzevoort wel. Daarmee heeft hij blijkbaar een kennisvoorsprong op een groep leraren die e.e.a. totaal verkeerd lezen en/ of interpreteren.

De oproep van LIA geeft een verkeerd beeld van Ganzevoort, van passend onderwijs, maar doet ook zeer de wenkbrauwen fronsen over kennis van zaken binnen de LIA……
en dat verdriet me….
Zeer.

De conceptwet passend onderwijs is in de Eerste Kamer besproken. U weet dat ik zeer kritisch ben over dit plan. Veel belangrijker is dat er heel veel kritische vragen gesteld zijn door de politici en ook werd er veel kritiek geuit. Vooral Groen Links en D’66 zien het eigenlijk helemaal niet zitten. Maar ook de VVD heeft bedenkingen. Toch zal de wet er door komen. De Raad van State, toch niet het minste adviesorgaan, voorziet grote moeilijkheden. En de minister zegt: “De Raad van State is redelijk mild met oordelen”. Een leugen waar je neus een meter van groeit.
Je hoeft er niet voor doorgeleerd te hebben om te zien dat deze wet tot moeilijkheden leidt, ondanks alle inspanningen van samenwerkingsverbanden, leraren enz.
Het gaat dus mis en kinderen, ouders en leraren zijn de dupe. Alle kinderen en ouders, én de belastingbetaler.
De Eerste Kamer zal akkoord gaan.
Ik snap dat niet.
Prutswerk.
Onvoorstelbaar prutswerk!
Om te janken.

Er zijn berichten dat vanwege bezuinigingen in het onderwijs de klassen groter worden. Nou moet je niet zo maar af gaan op berichtjes die verspreid worden. In de politiek is “waarheid” immers belangrijk. Dus heeft DUO Onderwijsonderzoek in opdracht van het CPS Onderwijsontwikkeling een onderzoek gedaan. Conclusie:
op vier van de vijf scholen wordt bezuinigd op onderwijzend personeel en dus worden daar de klassen groter.
Gedegen onderzoek. Gedegen instituten. En een helder onderzoeksresultaat.

Dus worden er vragen gesteld in de Tweede Kamer aan de minister.
Haar reactie: “Ik herken het beeld dat uit het onderzoek naar voren komt niet. Het strookt niet met de feitelijke ontwikkelingen in het primair en voortgezet onderwijs.”
Met andere woorden: de conclusie van het onderzoek deugt niet.
Hoezo niet?
Waar haalt de minister die informatie vandaan?
Haar eksterogen?
Voelt ze het aan haar water?

Mijn oude moeder zou zeggen: “Nou zakt me de broek af!”
Ik vind het verontrustend dat een minister een onderzoeksresultaat op steken in haar eksterogen beoordeelt.
Nog meer verontrustend vind ik het, dat er geen enkel Kamerlid is dat mijn moeder in haar wijsheid citeert…..

Het is weer wennen na een heerlijke vakantie. De term “passend onderwijs” was ver weg, maar we moeten er weer aan geloven. Opvallend vind ik dat in geen enkel politiek programma duidelijk wordt wat passend onderwijs eigenlijk IS. Ja, natuurlijk, kreten als “elk kind moet goed onderwijs krijgen”, of “het geld moet naar leerlingen, niet naar overhead”. Maar daar is iedereen het wel over eens. Als we praten we over passend onderwijs, praten we dan over de uitgangspunten, die iedereen onderschrijft, of over de praktijk-in-wording? Want, laat het duidelijk zijn, de invulling in Nederland zal zeer divers zijn. Er zijn enkele richtlijnen, maar wanneer u verhuist zult u merken dat in verschillende delen van het land het passend onderwijs er totaal anders uitziet. Het zal variëren van “aparte klassen aan scholen”,  tot “extra inzet van personeel in de school”. Je zult ouder zijn en een school moeten kiezen…. Want je hebt geen idee welke begeleiding je kind krijgt als het dat nodig heeft. Het oude systeem van de rugzakjes kan verbeterd worden, maar eh… toen hád je wel wat als ouder. Je had een bewijs dat extra begeleiding noodzakelijk was en je had er als ouders keihard recht op. Dat verdwijnt helaas. Nou was die begeleiding niet altijd kwalitatief 100%, maar je hád iets als ouder en je was gesprekspartij! Veel ouders en leraren waren tevreden. Samenwerkingsverbanden bouwen aan passend onderwijs en de overheid verkondigt: “Het kan allemaal effectiever”. Tja, dat zal zo zijn, maar eh…. dat bewijsje voor je kind dat je récht hebt op extra aandacht… dat is er straks helaas niet meer. En dat baart me toch zorgen. Het zal best zo zijn dat e.e.a. effectiever kan, maar eh…. de ouder heeft straks geen entreekaartje meer voor het kind…. En als leraar sta je ook niet zo sterk meer met je hulpvraag, want hulp = geld. Je vraag kost de school geld. Dus “kom op Jaap, zet je schouders eens maar eens extra onder” zou wel eens in de plaats kunnen komen van “dat vraag ik nu aan mijn ambulant begeleider!”
Ik ben geen zwartkijker of doemdenker, maar eh … ik ben er helemaal niet gerust op!

Als je een Blog hebt, kun je zien vanuit welk land een verhaal wordt gelezen. Deze week lazen twee mensen uit Zuid-Korea een van mijn verhalen. Geen idee waarom, maar ik vind het wel een leuke gedachte.  Ook in de Oekraïne heb ik enkele fans. Nou zat ik me ineens af te vragen… hoe leg je aan iemand uit Korea uit wat Passend Onderwijs is? “Dat het onderwijs bij het kind past”,  moet je natuurlijk niet zeggen. Dan heb je wel de lachers op de hand, maar men zal je vervolgens niet meer als vol aan zien, want dat is zo logisch en basaal!  “Dat je een kind niet naar speciaal onderwijs stuurt, als het niet nodig is”, zal tot vragen leiden: “Déden jullie dat dan????? Huh????”
Volgende poging: “Nou, dat je geen etiket op een kind plakt”. Ik weet niet of die twee Koreaanse lezers beelddenkers zijn, maar volgens mij liggen ze gelijk in een stuip.
We gaan moedig door: “Dat je een tussenvoorziening hebt, zodat je kinderen niet hoeft te verwijzen”….
Vraagt Pjotr uit de Oekraïne: “Maar hoe komen ze dan in die tussenvoorziening?”
Eh….voor de beelddenker: zie ‘mond-vol-tanden’.

Ik fantaseer maar even door hoor…:
“Je kunt beter het gewone onderwijs wat extra begeleiding uit speciaal onderwijs geven en misschien wat extra geld”, belt een Russische fan door. “Nee, hebben we al gehad en dat was te duur, dus ontslaan we al die begeleiders en gaan we weer anderen aanstellen.”

“Tja”, zegt Pjotr, “dan blijft gewoon goed onderwijs geven over”.
Oekraïne vult aan: “Ja, en gebruik dan die speciale begeleiders om dat onderwijs op te krikken!”

Goede suggestie!
Maar ja, zeg nou zelf….. Oekraïne! En Korea!

Voor de meeste mensen is de laatste dag van december een dag van even terugblikken en dan na het knallen der kurken vooruit zien. Mensen die in het onderwijs werken ervaren datzelfde gevoel in de laatste week voor de zomervakantie: afbouwen en klaar maken voor een nieuw jaar.
Er is in het afgelopen jaar veel gebeurd in het onderwijs. Veel plannen werden gelanceerd, er werden allerlei notities geschreven, PIPO-ambtenaren gingen op pad en mogen dat straks weer over doen omdat alle berekeningen anders moeten enz…..
Een jaar met veel onrust in het onderwijs.
Het gekke is dat de beleidsmakers dit nu juist niet willen in het onderwijs, maar het wel dóen.
Straks is het echt verplicht bij een leerling goed te kijken wat het in zijn/ haar mars heeft, en dan een “punt op de horizon te zetten” (afschuwelijke term) en dan een onderwijsroute uit te stippelen en voilá: het ontwikkelingingsperspectief. Duidelijkheid!

En laten we dát nu juist missen in het beleid: een ontwikkelingsperspectief?
Waar wil men heen en hoe is dat op een beetje knappe manier te realiseren, zonder dat we onderweg struikelen?

Okee, beleid onderweg bijstellen moet kunnen, maar laten we eerlijk zijn: het passend-onderwijs-punt-op-de-horizon verschuift telkens en de weg er naar toe “mag men zelf bepalen afhankelijk van in welk gebied men zich bevindt”.
Ik kijk achterom en zie veel beleidsmissers, zowel wat betreft toon, regie als strategie. De politiek heeft gefaald en niet zo’n klein beetje ook.
Natuurlijk wil ik niet doemdenken (Koot en de Bie!), maar dat heeft schade aangebracht. Schade aan de geloofwaardigheid van de politiek, schade en onrust in/ bij scholen, besturen, bij ouders , docenten en leerlingen. En waar is dat punt op de horizon gebleven? En hoe duidelijk is dat punt? Wat IS passend onderwijs nu eigenlijk?

Er wordt links en rechts gebouwd aan nieuwe systemen, alles met goede bedoelingen, maar terwijl men zeer enthousiast is over het feit dat “de statuten nu vrijwel zeker binnen een half jaar kunnen worden getekend” en “we ernaar streven onderwijs-op-maat-te-bieden en alle-neuzen-dezelfde-kant-op-te-hebben” wordt de druk op speciaal onderwijs sterker en sterker. Soms denk ik: juist dóór al dat getimmer en gestuc aan de wanden van wat passend onderwijs moet worden.

Ik heb me voorgenomen vooruit te kijken! Nieuwjaar!
En terwijl velen zich druk maken over personele consequenties, wachtgeldregelingen, financiële kaders en “o ja, ouders zijn er ook nog”,  ga ik me richten op Japie of Geneviève. Samen met mijn collega’s die “opbouw” op hun visitekaartje hebben staan. Samen met de collega’s in het land die hun vak liefhebben.
Want die kinderen moeten straks een onderwijsplek hebben. Een goede plek, een leuke plek, zodat Jaap of G. als ze 30 zijn kunnen zeggen: “Ik heb een mooie tijd gehad”.

Maar eerst ga ik even 6 weken afkicken van al dat gepraat, geneuzel (soms), de dubbele petten en vergaderingen in steun-, werk-, voorbereidings- en adviesgroepen waarin men meestal nou nét een bepaalde afvaardiging mist (vergeten!), of op het einde van de rit nou nét overruled wordt door een andere groep die net even meer mandaat heeft. Ik ga me richten op Japie. En Geneviève.

En u geeft me gelijk, want dit gaat allemaal over andere REC’s, andere samenwerkingsverbanden en andere besturen. U bedoel ik natuurlijk niet.